Co jedzą koniki polne?

Zauważyłam go dzisiaj, jak tylko po porannej toalecie chciałam użyć perfum....

Jako że jestem (nadal jeszcze mimo wszystko) w gościach, perfumy nie mają stałego miejsca pobytu i stały na biurku. No ale jak tu ich użyć, kiedy przyszedł je obwąchać taki mały zielony stwór.

Nie chciałam go płoszyć, bo lubię zwierzęta, ani nie mam nic przeciwko konikom polnym.

Tak więc pierwsze dwie-trzy godziny upłynęły na wzajemnej obserwacji. On obejrzał dokładnie moje perfumy, a ja jego niesamowicie długie wąsiska. Nie się znam na konikach, więc jak ktoś się zna i wie, że te czułki mają jakąś fachową nazwę, to niech śmiało wrzuca.

No więc tak obserwowaliśmy się wzajemnie ... widzicie, jak on się na mnie gapi?

Aż wreszcie on postanowił mi powiedzieć, że nie czas na perfumy, teraz on sobie tę butelkę dokładnie obejrzy.

Kiedy jednak wróciłam następnym razem do sypialni, porzucił zainteresowanie moimi perfumami i poszedł powyglądać przez okno z wazonu, który tam na stałe stoi.

Nie przeszkadzałam mu, nie będę przecież latać za konikiem polnym po domu, a sama byłam jeszcze zbyt zaspana, żeby dalej o tym zjawisku myśleć.

Wreszcie usiadł sobie w wygodnej pozycji i oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie pomyślała o małej sesji fotograficznej.

 Pozował mi dzielnie, w międzyczasie umył sobie zakurzone mocno czułki.

 A tutaj próbował chyba jeść to, co z tych czułek zgarnął.

A tu właśnie kończy wylizywanie jednego czułka.

Wreszcie ponownie usiadł w tym oknie i dalej mnie obserwował.
Wysunął nawet szczękoczułki i tu wreszcie, jako długoletni posiadacz psa i człowiek żyjący z kotem załapałam, że to ma chyba odpowiadać kociemu miauuuu, kiedy to kot staje nad miską.

O, tu widać jeszcze dłuższe szczękoczułki.

A tu widać, w jakiej odległości siedzi od komputera.

No i jak takiego nie polubić od pierwszego wejrzenia.

Zadzwonił Mikael, powiedziałam mu o tym zielonym gościu, a on mi mówi, że go już kilka razy w mieszkaniu widział. No to go pytam, czy go czymś karmi, jak już ma takie zwierzątko domowe. Tak jak myślałam, nie karmił.

No ale co jedzą takie koniki polne. Na szczęście mam internet.

Po wpisaniu w guglach pytania: "Co jedzą koniki polne" weszłam na kilka różnych źródeł, w których w większości polecano trawki i owoce, niektóre podobno też zboże, np. płatki owsiane.
Inni pisali o zjadaniu przez drapieżne koniki mrówek albo chrząszczy.
No ale skąd ja mu te mrówki albo chrząszcze wezmę!
Poza tym nie chciałabym być świadkiem walki konika z mrówką, dość mam oglądania wiadomości, jeśli chodzi o wojny i morderstwa. A po trawkę musiałabym zejść na dół.

Najpierw ostrożnie nałożyłam mu na łyżeczkę płatków owsianych. Ale na to nawet nie raczył spojrzeć, może spojrzeć i raczył, ale już ruszyć się to nie.

Poszłam więc do lodówki i pokroiłam gruszkę....

Efekt był taki, że jak już mu tę gruszkę układałam na łyżeczce, to prawie wyskoczył z siebie, żeby zaraz się do niej dobrać.

To, co teraz przed sobą widzę, to po prostu ucztowanie. Chodzi po tym jedzonku, próbuje tu i tam, każdy kawałek jest jego. Jakby nie mógł uwierzyć, że takie szczęście go wreszcie spotkało.

 Był chyba bardzo głodny, bo jadł i jadł, i nie mógł przestać.

 Podszedł tę gruszkę z jednej strony, potem z drugiej.

 Czy na pewno to wszystko dla niego.

 I to też?!

I tu z góry też pyszne, smakuje!!! Mniam, mniam, mniam!

Bałam się, że się przeje, już sobie robiłam wyrzuty sumienia, że za dużo jedzenia mu dałam na raz, przecież on taki malutki. A jak po długiej głodówce taka ilość jedzenia na raz go zabije itp...

Ale nie, ma jednak instynkt samozachowawczy.

Widzę właśnie, że schodzi z placu boju. Najadł się.

 A teraz odpoczywa.

Nie wiem, czy tylko mi się wydaje, czy ma o wiele większy brzuch, niż przedtem. Ale tak zupełnie nie opuścił swojej jadłodajni.. Nie żeby mu ktoś zaraz jego osobistą łyżeczkę z jedzeniem zabrał.

O tak sobie usiadł:

No to i ja teraz mogę moją gruszkę dojeść.

Rozważam, żeby na spokojnie znaleźć jakieś opakowanie i delikatnie go znieść na dół, tam są takie ogródki, gdzie będzie mógł sobie dożyć życia na wolności. Ale jeszcze troszkę go dziś nakarmię, bo mam wrażenie, że tego bardzo potrzebuje.

Oczywiście każde zdjęcie można powiększyć, klikając w nie.

Poniższe uwagi przeznaczone są dla ewentualnych obrońców zwierząt, bo to w dzisiejszych czasach uważać trzeba.

1. Podczas pisania tego posta nie ucierpiało żadne zwierzę. Konika polnego nawet nie dotknęłam, nie łapałam go, sam się tu znalazł.

2. Koniki polne żyją na wolności, nie zamierzam go przetrzymywać, ani bawić się nim, jak tylko wymyślę, jak go delikatnie wystawić na dwór, to to zrobię. I tak nie mam pojęcia, jak tu doskoczył na to czwarte piętro.